bir başka sabah. durup düşün egemen.

bir başka sabah.
durup düşün egemen.
yada bir an olsun durup düşünme.
aslında hep senin meleğin değildim sadece,
kendi meleğim olmayıda denedim.
gitmediğimde oldu yanımdan, yalnız bırakmadığım,
bazı cümlelerin sonundan, bitirdiğimde oldu cümlemi.
hep yalnız değildim, bir an olsun durup düşün egemen.
nerde yattın güzellik uykuna,
unuttuğun kokunla ilk nerde hissettin sonuna hazır olmayışını
nerde düşürdün zaten güçsüz kanadını,
nasıl kaldın böyle bir başına.
aslında hep senin koyuluğun gölge düşürmedi sadece,
kendi karanlığımdada kayboldum.
ses getiren sevişmelerimde oldu, hatırlamadığım.
gidişine olan isyanlarımda oldu, sessiz sedasız.
hep böylesine sıradan değildim.bir an olsun durup düşünme.
nerde boyandım eski rengime.
hangi havalı hayal bıraktı beni böylesi bir gece içine
durup düşün egemen.
aslında hep kendini unutmak isteyen sen değildin sadece
kendimi unutasımda çok oldu.
bazı günleri sonundan, bazı günleri başından unuttuğum oldu
hatırladığımda oldu, bir kenarda sakladığım.
hep senin değildim.bir an olsun durup düşün.
nerde dokundum geçmişe,
hangi hatıradan girdim bu karanlık tünele
durup düşün egemen.
aslında hep senin gülen tarafın değildim sadece,
bende gülmeyi denedim.
gözlerimden anlattığımda oldu gülmeleri,
ellerimle sıkı sıkı tuttuğumda.
bir an olsun durup düşünme.
neden güzelleşti gülüşlerim bu kadar.
neden gülmemişim şimdiye kadar.
durup düşün egemen.
aslında senin rüzgarın değildim sadece,
kendi rüzgarımda olmayı denedim.
düşüncesiz atlayışlarım oldu yarlardan,
kırılmadan önce, kırıp düşürdüğümde oldu
uyuduğum oldu, huzurluca, benzersiz kaç defa.
bir an olsun durup düşünme.
ben nerde düştüm, çok derin değil mi bu diye.
düştüğüm çukurlardan beni kurtarabilcek bir adam var ama nerde diye.
durup düşün egemen.
bir başka sabah.üşüdüğüm doğru.
bir an olsun durup düşünmek istedim.
ellerim neden sıcak hala.
kendi güneşinin varlığına inanan insanlardanmıyım hala.
durup düşün egemen
neden konuşmuyorum kendimle
küstüğün kendin, barıştığın sen, barıştıranda ben aslında...

Coktan...

Yarını unutmuş, geçmişi çoktan..
Bugüne ağlamakla yada gülmekle başlamakta kararsız kalp, kendini unutmuş çoktan..
Bugüne aşık, kendine çoktan..
Geçmişe umut, yarına özlem duyabilecek kadar kafası karışmış bir beden, mora vurmuş çoktan..

eg

kayd

Gecelerin üstüne yazalım, kaç ölü ten bıraktığımızı,
Ya da yaşarken kaç rüya gördüğümüzü sayalım.
Kaç hayale umut bağladığımızı..oturup kaç köşede ağladığımızı
Yaşlanırken bir kere de yalanımızı hatırlamayalım, çocukken ki masumluğumuzu
bir kere de gidelim geçmişe, hatırlamaktan çok yaşayalım kahrolduğumuzu.
Evet son olmayalım ilki de seçmeyelim
dün gibi olmaktan çok, bugünde yaşamak için sonlandıralım geçmişi.
daha özlemeyelim gelmeyecek yarını.
gülmeyelim üzüntülere, ağlamayalım sevinçlere

Bir Baska Sabah

bir başka sabah.üşüdüğüm doğru.
bir an olsun durup düşünmek istedim.
ellerim neden sıcak hala.
kendi güneşinin varlığına inanan insanlardanmıyım hala.
durup düşün egemen
neden konuşmuyorum kendimle
küstüğün kendin, barıştığın sen, barıştıranda ben aslında...

Manasını üzerine oturtmakta yeterince olgunlaşamadığım bir şey

    Ne zaman kendimi çaresi hissetsem, birşeyler okumaya muhtaçmış gibi.. zorlanmadan, okudugumu hemen anlayayım diye, ya da defalarca zaten okuduğum şeyi anlamamın daha kolay olduğuna olan güvenimden açıp mum aleviyle oynayan kedinin öyküsünü okuyorum.ya da az önce seçenekler arasında saymadım ama, belki de bu yazı bana normal hayatta tadamadığım bir duygu tattırıyordur.mesela şefkat duygusu yada arzu.. ya da özlem..umarım ne dediğimi anlamışsınızdır.mum arzuyu, kedi şefkati, aralarında ki ilişki ise özlemi çağırıştırıyor bana.hangisi olursa olsun ben o yazıyı okuduktan sonra tatmin olmuş bir şekilde masadan kalkıyorum.o yazı eger bana şefkat duygusunu veriyorsa; bu normaldir.cünkü hayatımın hicbir yerinde şefkat gösterebileceğim bir insan yok..yook eğer o arzuysa oda öyle arzuyla istediğim bir kişi bile yok..özlemse, zaten çok kişi özlüyorum tatmadığım bir duygu değil ki..

  Yaşarken tadamadığım duygular bir yanımı eksik bırakıyor hep.mesela daima gündemimde üzülmek olmalı benim.hem alıştığımdan, hemde burda bahsettiğim gibi ihtiyacım olduğundan.ya da sevmeliyim hep günümün en kenarında kalmış olsa da sevdiğim birşey durmalı orda.mesela bugün lise hayatı boyunca tanımadığım ama konustukça tanımayı çok istediğim bir insanla sohbet etmeyi sevdim.

   O zaman biraz daha genişletmem lazım araştırmamı..o yazı bana hangi duyguyu tattırıyor.ne yani sadece süslü cümlelerden yazılmış, güzel dekore edilip, cekici dizilmiş diye bir yazıyı hayatımın her en caresiz anlarında açıp okuyamam.daha farklı birşeyler olmalı..

   Yaşamak isteyip yaşayamadığım birşey değil bu.elimde olan ama yaşamayı tercih etmediğim birşey.ihtiyac duymadığım değil, manasını üzerine oturtmakta yeterince olgunlaşamadığım birşey bu..

   "Oynarken büyüyen kedi yanacak,
Aydınlatırken küçülen mum yakacaktı.
Küçülen yaka-yaka aydınlatacak,
Büyüyen yana yana anlayacaktı." 


yazının en sevdiğim kısmı bu.Belki de burasıyla alakalı birşeydir.meret o kadar güzel yazılmış ki ilk bakışta bunu kim tekrar tekrar okumak istemez ki denebilinir.ama değil.bu şiiri okuma nedenim çok daha farklı benim..


  Kim olduğumu hep düşünmüşümdür.ellerim neden sıcak hala.yoksa masumiyetin ölümüne şahit olan ama kabullenemeyen hıyarın tekimiyim.ben nerdeyim hayatın neresinde kök salıcam..


 Bu yazıyı tekrar tekrar okumamın nedeni su iki cümlede
Küçülen yaka-yaka aydınlatacak,
Büyüyen yana yana anlayacaktı. 
hangisi olduğuma karar verememektir. 
yaka yaka aydınlatıp küçülen mi yoksa yana yana anlayıp büyüyen mi.

 Bu sorunun cevabı eger bu yazının içinde bir yerlerdeyse ve bunu görebilen varsa lütfen bana söylesin.çünkü ben şuan bunu göremiyorum.yarında, sonraki günde, uzun bir zamanda göremeyeceğim. 
Biri söylesin lütfen, mümkünse otoriter biri olsun..

Özlediğimi en çok uyurken anlıyorum çünkü..

         Eski dükkanın ordaydım.Yıllardır görmediğim üç beş dükkan arasına sıkışmış,bir yanında sonradan pideci olan bijuteri, diğer yanında artan zamanlarında dükkanı oğluna bırakıp minibüsçülük yapan kasap, ve bizim dükkan...sıkıntıdan bisküvi ve keklerin yerlerini defalarca değiştirdiğim, büyük aynalı bir vitrini olan, en üst rafında içkileri dizmek için hazırlanmış ve ışıklandırılmış bölüm.sırf orayı düzenlemeyi hayal ettiğim için sürekli baskı yapardım değişik şişeleri güzel ve çekici içkiler alalım diye.birde sigara rafı vardı.en sevdiğim kısım.paketler geometrik oldugundan düzenlemesi en güzel kısım orasıydı.bir renklerine  göre dizerdim sonra bir anda karar değiştirip fiyatlarına göre.her gelen müşteri için sigaranın nerde olduğunu aramak zorunda kalırdık.ama yinede hiç fırça yemezdim.O dükkan gideli yıllar oldu, içinde çocukluk anılarımın geçtiği, en değişik ve en güzel anılarımın olduğu dükkan.aklıma gelen birkaç anektodtan biride şu kuruyemiş dolabının arka kısmında tozdan tuşları gözükmeyen ufak bir televizyon vardı.genellikle kral tv acıktı.karsısında bir sandalye popo kısmı içine göçmüş.solunda ise alınan bütün gazetelerin toplandığı bir bölme vardı.ben şok gazetesindeki kadın resimlerini kesip saklar eve dönerken yanıma alırdım.ama şimdi düşününce farkediyorum.kestiğim gazeteler yine aynı yerde kalıyor ve sonradan farkediliyordu.neyse dedim ya dükkan gideli yıllar oldu.uzak olduğu için hiç adım atmadım o caddeye bir daha.görmedim gitmedim..sonra birgün bir rüya gördüm, yarımyamalak hatırlıyorum, şimdi burda biraz ondan bahsedicem..

            Bizim dükkanın ordaydım.kasaya gidiyorum.henüz fiyatını bilmediğim malları kafamdan fiyatlar uydurarak satıyorum her gelene. sonra sakalları beyaz, saçları dağınık, her halinden ben şarapçıyım diye bağıran bir amca benden monte carlo istiyor.dönüp onu arıyorum, bulamıyorum.suratımda büyük bir pişmanlık ve sanki nasıl unuturum ben bu işi dermişcesine bir bakışla adamdan özür diliyorum.adam dönüp gidiyor.sonra kasanın altında bir zarf buluyorum.üzerinde türkselin amblemi var, içinde ise bir yerlere ödenmesi gerektiğini sandığım para.ama ödenmesi gerekmiyor, o an öyle hissediyorum.dükkan küçük, dükkan pis o halde..sonra 3 kişi geliyor.1i kız 2si erkek.müşterinin gelmemesi gereken yere benm yanıma gelip arkamdan geçip, o televizyonun olduğu yere geçiyorlar.bir anda o kuruyemiş dolabı bir kasa oluyor.saçları dalgalı, cılız ve yaşadığı ufak hayattan mutlu olan bir çocuk bağıra bağıra mal satıyor.bir anda anlamıyorum.benim satmam gerekirken o satıyor.önğm kapalı yanına gidemiyorum.diğer iki kişi ise neşeli çocugun arkasında rahat tekli koltuklarına oturmuş, sigaralarını yakmışlar biri gitar çalıyor, diğeri şarkı söylüyor.dükkan bir anda insan dolmaya başlıyor.ben ise sessiz, ben ise durgun ve kıskanç.o an kıskanıyorum.benim yapmam, benim olmam gereken yerdeler.ben bu dükkanı idare etmeyi becerebilmeliydim.bunu hissettiğimi hatırlıyorum.sonra zarfı cebime koyup dükkanın önüne çıkıyorum..beyaz sakallı amca, şarapçı olan, monte carlodan mahrum bıraktığım beni yanına çağırıyor.gel kardeşim içelim diyor.gidiyorum dükkan boş, güvenmediğim tanımadığım bir çok insan benm büyüdüğüm, benim en sevfiğim adamın yerindeler.dönüp bakmıyorum.birşey çalarlar mı, yerler mi, içerler mi.sadece içiyorum.o amcayla içerken uyandım.küçük ve çift kişilik çarşafıyla sanki büyükmüş gibi duran yatagımdan fırladım.hemen yanıbaşımda sıcaktan travma geçiren bilgisayarımın fan sesi sanki bana bütün rüyayı unutturmak istermiş gibi uğulduyordu.bir hamlede kapadım bilgisayarı.rüyalara alışık olmadığım için, hatırlamaya çalışmak aklıma dahi gelmedi.sadece şunu düşündüm.bende hisli adamım.bende hissediyorum..


       Rüya... tek kişilik büyük kavgamda arada başıma gelen enstantanelerin ağababası.aşkım,beyaz sakallı amca, eric cartman..güzeller, keşke daha sık görebilsem..özlediğimi en çok uyurken anlıyorum çünkü..

Bir Yalanla..

   Küçük hikayelerim oluyor benim.büyük kırgınlıklardanda gelmiş değiller.başı bilinen ama sonu bir türlü gelmeyen o anlamsız hayaller gibi değiller.yaşanmışlıklardan, tecrübeden hatta de ki çok bilmişlikten..acıdanda değil, mutsuzluktan içine kocaman bi dert düşmüş yalanlardan değiller.ben hiçbirinden ibaret değilim.küçük hikayelerden bir araya gelmiş kocaman bişeyim.adım yok benim.ne yaparım, ne yapabilme, ne kadar ileri gidebilme kapasitesine sahibim onu bile bilmem.yaşarım, küçük hikayeler.öyle ansız anlarda öyle güzel girer hayatımın içine.kiminde sen olur baş kahraman, kiminde ben, kiminde yaşlı bir teyze..
   Küçük hikayelerin adamı olmakta bir marifet.cümlenin içinde küçük geçtiğine aldanmazsan,  aslında olduğundan  daha küçük hikayelerin adamı olmayı istersin.ne me hacet kime gelmiş ki öylesine bir şans, sıradan bir insan olarak yaşadığım şu hayatta benim küçücük hikayelerin adamı olmam.küçüldükçe, küçülmek istersin aslında birazda yalnızlaştıkça yalnızlaşırsın gibi, yada içindekileri,  ilk hissettiğin bütün o saf duyguları öldürdükçe, öldürmek istersin.birini yaptın mı diğerleri gelir arkasından ve küçüldükçe, küçülmek..küçücük hikayelerin adamı olmak istersin.ister başrolunde sen, ister ben, ister o yaşlı teyze..
   Sebebi  yoktur bu sevmeler içinden geçip giden her sevmeler gibi değildir.içinden geçip giden avunmalar, kuruntular, gururlar..her gitmeler gibi değildir, bu gitmeler.hikayenin küçücük, hikayenin oldugundanda küçük bir yerinde gitmen, diğer hiçbir gitmen gibi değildir.yalnızlaştıkça, yalnızlaşmak istersin.gittikçe yalnızlaşırsın.ve hikayenin o küçük yerinde yalnız kalmanın ha senin, ha benim, ha o yaşlı teyzenin yalnız kalmasının aslında aynı şey olduğunu bilirsin.
   Böylede gururluyum aslında, sana diğer herşey gibi değil derim.tutarım bir ucundan her duygunun.yakasını bırakmam, yapışırım.gerçekliği kaybedersem eğer, ne o küçük hikayeler bana beni hissettirebilir, ne daha da küçültebilirim hikayelerimi..tutarım yaşarım, dogrusunu yanlışını hatasını düşünmeden, sırf hala aynı duyguları hissedebildiğimi göstermek için kendime.bir parçamın gerçekte, bir parçamın yalnız, bir parçamın ölüme dogru gittiğini göstermek için kendime.oysa kendi içimde bi senim, bi ben,  bi o yaşlı teyze..öyle kolay ki kandırmak kendimi, herkesin, herşeyin işaret ettiği gibi.senden daha kolay evet kandırmak kendmi.özlemlerime, sevdiklerime, alışkanlıklarıma, sana, bana, o yaşlı teyzeye herkese ihanet edebilmek öyle kolay ki,  küçük bir yalanla, oldugundan daha küçüğününde yetebileceği bir yalanla, belkide bir “seni seviyorum”la..